బాల్యమే నేను .. 

నాకు నేనుగా ఉన్నానంటే అది ఆ వయసులోనే .. శ్రీ శ్రీ అన్నట్టు ఏదైనా నాకోసమే అనుకొనే ఆనంద అమాయకత్వం .. 

సాయం కాలం వేళ  నాన్న సైకిల్ మీద ఊరి అవతల కాలి బాటల మీద కొండల చాటుకు వెళ్లే సూరీడ్ని చూస్తూ ,  చీకటి  పడే వరకు వెళ్లి ,ఎన్నో అనుభూతుల్ని మూటగట్టుకుని ఇంటికి తిరిగి వచ్చేవాడిని . 

వాటి అన్నిటిని ఎలా వివరించి చెప్పాలో ఇంకా నేర్వని రోజులు  అవి. . ఇప్పుడైనా వాటికి కొత్త అర్థాలు ఎం చెపుతాం కానీ అన్వేషణ  తాలూకు బుడి బుడి అడుగులు గుర్తుకొస్తే అదో  ఆనందం . మీ అందరితో పంచుకోగలగడం దానికి పరాకాష్ట . 

ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే అసలు విషయం   కంటే ఈ కొసరు కబుర్లే ఎక్కువవుతాయి . 

అందుకే కథ లోకి వెళ్లిపోదాము 

దయ్యం సాయం 

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

అప్పటికింకా నిక్కర్లలోనే తిరుగుతున్నం .. అంటే అయిదో  ,ఆరో క్లాస్ అనుకుంటా నేను మేము ముగ్గురం  మొగ పోరగాళ్ళమే . నేనే పెద్ద . 

మా నాన్నది సింగరేణి బాయ్  పని . మా అమ్మకి ఇంట్ల పనితోనే సరిపోయేది . టీవీలు ఇంకా రానికాలం . రేడియో మాత్రమే  ఉండేది . కరెంటు స్తంభాలు ఇంకా  కార్మిక వాడల్లోకి రాలేదు . 

రైతాంగం నుండి వచ్చిన కార్మికులు నిత్యం పనిలో వున్నట్టే ఉండేవారు. ఆడవాళ్ళకు మగోళ్ల సేవలు,పిల్లల పెంపకం తోనే సరిపోయేది . ఇక చిన్నపిల్లలం .. మాకేం పని ఉంటుంది ?బడికి పోవాలే .. బడి నుంచి రాగానే ఆటకు ఉరుకాలే ..