మాట రాని ఆకులకి ఒక కాలం
నువ్వు పక్కనుంటే
ఈ కవిత్వమింత మక్కువగా
నన్ను అంటుకుని ఉండేది కాదేమో !
బహుశా ..
ఇలా - అన్నీ అతిశయోక్తులతోనే
కాలం నడిచి పోయేదేమో !
ఇప్పుడు - నాకు- అది
దానికి -ఇక- నేనే ..
అన్నట్టుగా వుంది వ్యవహారం
ఇదంతా - ఆ మూలన కుండీ లో పెరుగుతున్న మొక్క ఒకటీ
ఆకులు చాచి కనిపెడుతూనే ఉంది
దానితో ఎలా మరి సంభాషణ ?
ఆ మూల నుంచి లాక్కొచ్చి
దాన్ని గది మధ్యలో నిలబెట్టాను
నిన్ను నా మదిలో సిలువ వేసినట్టు ..
పదాలను వెతుక్కుంటూ నేను చేసే పచార్లను
అదీ లెక్కిస్తూ ఉండేది ఆకుల్ని కదిలిస్తూ ..
ఆ మాత్రం దానికే -ఆకులో ఆకునై ..
అని పాట పాడుకునేవాడిని
పచ్చనాకు సాక్షిగా నేనూ
అచ్ఛంగా వానా కాలం కవినే ..
అందులోకి .అల్ప సంతోషిని ..
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి