మిత్రుడా !

మిత్రుడా !

నీతో  కలిసి నడుస్తూ,  నడుస్తూ
ఆకాశాన్ని చుట్టబెట్టే వాళ్ళం .
సాయంకాలం  తెలిసేది కాదు 
చీకటి నీ కంటి పాప లో తలుక్కున మెరిసేది

చుక్కల వెలుగుల్లో
కవిత్వం
 వెన్నల చాపలు పరిచేది
ఒన్ బై టు చాయ్ లా
ఆస్వాదించిన మన ఆత్రుతలన్ని
 వడగళ్ళ వాన లా..
వీడ్కోలు పలికేవి
ఆ తడి ఆరక  మునుపే
నువ్వే నాలో కవిత గా రూపు కట్టేవాడివి

నేస్తం !
నా సర్వస్వాన్ని ఎలా దోచు కేల్లిపోయావు
నీ ఆశయాల వలని ఆకాశం పైకి
విసిరిన వాడా !
వెలుగును ,వెన్నెలనే కాదు
చిమ్మ చీకట్లను
నీ కొంటె నవ్వు తో ముట్టించిన వాడా
నినాదాల హోరు లో
నువ్వేరా !
విప్లవం వర్దిల్లాలి !